Beledigend voor onze lezers oordeelde de redactie. Bovendien zouden diezelfde lezers het niet kunnen begrijpen vanwege de truc met de psychiater. Over beledigend gesproken.

Gelukkig leven we in het informatietijdperk en kunt u de afgekeurde column vinden op het wereldwijde web. Laat u me vooral weten wat u ervan vindt want ik hou erg van een goed gesprek.

En dan nu voor iets totaal anders.

In ons deel van de wereld hoor je vrijwel overal machines. Mij viel dat voor het eerst op toen ik films ging maken en ik geluidsmensen midden in een interview hoorde roepen ‘Trein! Vliegtuig!’ en zowel zij als de cameramannen abrupt hun apparatuur uitzetten. ‘Wat kan mij dat schelen?’ dacht ik altijd, maar zei ik, beginner, nooit. Later begreep ik dat het in de montage van een film inderdaad een ramp kan zijn. Wil je de ene mooie zin achter de andere plakken, blijkt in de ene een vliegtuig over te komen en in de andere er niet te zijn. Alsof het ding in de Bermuda-driehoek verdwijnt. Dat prikkelt de fantasie van de kijker zo dat hij of zij vergeet naar het gesprokene te luisteren. Kan dus niet. Weer wat geleerd.

Later bleek me dat er een geluidsman is die van de nood een deugd had gemaakt, de Amerikaan Gordon Hempton. Sinds twintig jaar reist hij de wereld af op zoek naar plek ken waar geen mechanische geluiden zijn. Het geluid dat er wel te horen is neemt hij op. De cd-tjes die hij daarvan maakt gaan in de Verenigde Staten van Noord-Amerika als warme broodjes over de toonbank. In 1992 kreeg hij een Emmy Award.

Maar het leukste is dat hij zich in de VS sterk maakt voor tien plekken met ‘zero-tolerance for human noise intrusions’. Die plekken hoeven maar anderhalve bij anderhalve centimeter groot te zijn. En wat blijkt? Dat kan niet! Het geluid van een vliegtuig draagt verder dan dertig kilometer en nergens in het machtigste land van de wereld is een plek te vinden waar vliegtuigen zover weg zijn en zover weg blijven.

Wie het kleine niet eert...