Omdat ik de eerste jaren van mijn leven in een ver en vreemd land heb mogen doorbrengen, draag ik mijn hele leven met me mee hoe je netjes een kip slacht. In de wetenschap dat je haar doodt om met de jouwen te overleven doe je dat met aandacht. Je haalt haar levend uit de ren, bij de boer of van de markt. Je vormt een cirkel met je meeëters. Je laat de kip los in de kring. Iedereen op één na praat met haar en stelt haar gerust. Die ene slijpt een mes onder het prevelen van een hooglied op het huishoen. ‘De welvingen van uw heupen zijn als sieraden, werk van meesterhanden. Uw schoot is een tarwehoop, omzoomd met leliën. Uw hals is als de ivoren toren.’ Dan pakt de man met het mes de kip en haalt het lemmet langs haar toren. Snijden moet hij. Steken is verboden. Daarna laat hij de kip los. Ze rent haar doodstrijd temidden van de nu zwijgende mensen. Als ze valt, klinkt ‘Het is volbracht’. Hier heb ik nooit meer met zo’n gerust hart kip gegeten als daar. Ik maak me zelfs sterk dat kip er beter smaakte.
Kennelijk waren de bouwers van de tunnel onder de Westerschelde zich ervan bewust dat ze iets deden dat niet mocht, iets ontheiligden, een kip slachtten. Kennelijk knaagde het vage gevoel dat je geen reuzenboor in moeder aarde drijft. Of het minder vage gevoel dat de Zeeuwsch-Vlamingen niet om ontsluiting van hun geboortegrond zitten te springen. En kennelijk bezorgde dat gevoel zoveel ongemak dat het bezworen moest worden. Een vertegenwoordiger van het oudste christelijke geloof hier te lande, het rooms-katholieke, met de meeste voor-christelijke rituelen in de godsdienstoefening, leende zich daar graag voor.
Het ontroerde me. Het verbond even het profane met het heilige, het overbekende met wat we niet weten maar uit angst voor de leegte schepping, natuur of god noemen. En de modernste mens met diens verste voorouder. Alleen, toen de tranen van geluk waren gedroogd, bleek er toch te vroeg te zijn gejuicht. De technici lieten bij de Westerschelde niet de aarde zegenen maar hun boor. Niet de prooi maar het wapen. Daarmee ontheiligden ze ook nog eens het heilige dat het onheilige had moeten heiligen. Ik schaamde me voor hen.
Een dader is niet bang van zijn wapen. Hij vreest de wraak van zijn slachtoffer. Dat moet hij goed stemmen voordat hij er onherroepelijk zijn vonnis aan voltrekt. Hij moet het niet overweldigen maar verleiden. Zijn gereedschap is groot en angstaanjagend maar met de juiste strelende gebaren en sussende woorden aan het adres van de speelbal van zijn grillen zal de gedoemde zich er willoos en met overgave voor openstellen.
Kom op, ingenieurs. Kerels twijfelen niet aan hun boor. Zegen de volgende keer de aarde voor je hem erin steekt. Dat graaft pas lekker. Daar krijg je pas leuke tunneltjes van.